Yalnız Ben

      Ne kadar tuhaf insanlar. Anlamak bazen o kadar zor ki. Acı, keder, hüzün mutsuzluğu simgeleyen ne kadar anlam varsa işte.. Oyle anlarda yanımızda olmayan insanları ne kadar sevsek de tutamıyoruz hayatımızda. Bilinçaltımız izin vermiyor sanırım böyle anlarda yanımızda olmayan insanlara güvenmemize. Ne kadar istesek de ne kadar mantıklı gelse de olmuyor. Dostluk, aşk, arkadaşlık hep böyle anlarda başlıyor ve kuvvetleniyor. Istemsiz bir çekim ve güven veriyor acımızı paylaşan insanlar bize. Aslında bu kadar karakter analizimiz hayatımıza alacağımız insanlarla ilgili milyonlarca kriterimiz o kadar boş ki.. Karşımızdakinin gözünden geçen bir hüzün perdesi, çocukça bir mutluluk gülümsemesi ya da alışkın olmadığımız bir merhamet bizi birbirimize öylesine bağlıyor ki öncesinde düşündüğümüz binlerce şey bir anda çöp oluveriyor. Velhasıl kelam insan mutluluğundan çok hüznüne ortak arıyor. Acılar sanıldığı gibi paylasilinca azalmıyor ama paylaşılamayınca da bütün dünya acımasızlaşıyor. Böyl

 Hani şimdilerde çok moda olan o kelime 'Yalnızlık'.. Gerçekten yalnız mıyız? Çevremizde bu kadar insan varken ailemiz hayattayken sağlığımız yerindeyken bir cumartesi akşamı hadi dışarı çıkalım diyebileceğimiz arkadaşlarımız varken.. Gerçekten yalnız mıyız? Belki de çağımızın en büyük sorunudur bu kalabalıklar içerisindeki yalnızlık. Hiçbir çağda görülmemiştir bu kadar kalabalıkken bu kadar yalnız olmak. Belki de beklediğimiz kalabalık olmaktan ziyade anlaşılmaktır. Anlatmadan, ağlamadan, yormadan, yorulmadan anlaşılmak. Hayatı boyunca bir kişide bile bunu yakalayabiliyorsa insan kendini şanslı saymalıdır. O kadar zor ki bu dünyada böyle biriyle tanışmak, seksen milyar insan içinde seni anlayan insanı bulmak. O kadar zor ki bu kadar hayat telaşı içinde bir başkasını anlamaya çalışmak..         Sahi çok mu kaptırdık kendimizi hayat denen bu yolculuğa? Hiçbir sey yapmıyormuş gibi hissederken hep koşturduk mu bu yolda? Oysa ne kadar boş bir çaba. Ne kadar boşuna yorgunluk. Neydi