Yalnızlık

 Hani şimdilerde çok moda olan o kelime 'Yalnızlık'.. Gerçekten yalnız mıyız? Çevremizde bu kadar insan varken ailemiz hayattayken sağlığımız yerindeyken bir cumartesi akşamı hadi dışarı çıkalım diyebileceğimiz arkadaşlarımız varken.. Gerçekten yalnız mıyız? Belki de çağımızın en büyük sorunudur bu kalabalıklar içerisindeki yalnızlık. Hiçbir çağda görülmemiştir bu kadar kalabalıkken bu kadar yalnız olmak. Belki de beklediğimiz kalabalık olmaktan ziyade anlaşılmaktır. Anlatmadan, ağlamadan, yormadan, yorulmadan anlaşılmak. Hayatı boyunca bir kişide bile bunu yakalayabiliyorsa insan kendini şanslı saymalıdır. O kadar zor ki bu dünyada böyle biriyle tanışmak, seksen milyar insan içinde seni anlayan insanı bulmak. O kadar zor ki bu kadar hayat telaşı içinde bir başkasını anlamaya çalışmak.. 

       Sahi çok mu kaptırdık kendimizi hayat denen bu yolculuğa? Hiçbir sey yapmıyormuş gibi hissederken hep koşturduk mu bu yolda? Oysa ne kadar boş bir çaba. Ne kadar boşuna yorgunluk. Neydi amacımız daha çok para mı? Daha çok sevilmek mi? Daha onaylanmak mı? Belki de bize ne öğretildiyse onu yaptık. O kadar isyankârdık ki bize söyleneni yapmamak için tam olarak bize söyleneni yaptık. Güvenmedik, güven vermedik. Sonunda yalnız kaldık. Birçok arkadaşımız oldu bazılarına dostumuz bile dedik. Ama hep o yalnızlık hissini çantamızda taşıdık. Ilk yediğimiz darbede çantamızdan çıkarıp bir fular gibi boynumuza astık.

       Insanın sosyal bir varlık olduğunu kabul eder Aristo. Siyaset felsefesinin temeline de bu düşünceyi koyar. Ahlak felsefesi de buna göre şekillenir. Acaba bizden 2300 yıl önce yaşamış bu adamın felsefesi miydi bizi hep onay bekleyen, yanına hep yoldaş arayan varlıklar yapan şey. Şimdi yoldaş bulamıyoruz. Ne yaparsak yapalım sonsuz bir onay düzeni içine giremiyoruz. Bana kalırsa sonsuz yalnızlığımız asla dinmeyecek. Hani o şarkıda der ya 'insan oglu yalnız gelir bu dünyadan yalnız göçer'.. Biz de herkesi kaybedeceğiz ve bu dünyadan yalnız göçeceğiz.